Παρατηρώ τους ανθρώπους. Πόσο εύκολα χωρίζουν, ξεχνάνε, πόσο μόνοι είναι..
Ψυχές με φόβο, ορμητικά κλειστές, επιμένουν να ζουν σε φαντασιώσεις, αντί να επενδύσουν στο διπλανό τους.
To χειρότερο, προσβάλλουν το διπλανό τους. Τις συνήθειες του, την πόλη του, τη ζωή του,τους φίλους του,όσα ανασαίνει, οσα πιστεύε, όλα όσα αγαπάει.
Παρατηρώ τα ζώα. Δεν αγχώνονται για το αύριο. Είναι απίστευτα χαλαρά, αυθεντικά, δε μετανιώνουν για ό,τι σου δίνουν. Δεν τους ενδιαφέρει η άποψη κανενός, ζητούν μόνο ζεστασιά, φαγητό και αγάπη. Ποιος είναι τελικά σοφότερος;
Αν συνειδητοποιήσουμε πόσο πρόσκαιροι είμαστε, πόσα λάθη κάνουμε, αν χαμηλώσουμε τη ματιά και την αφήσουμε να φτάσει σε εκείνη του διπλανού μας,αν επιτρέψουμε στην αγάπη να γεννηθεί και ν' αγγίξει αληθινά την ψυχή κοντά μας, τότε ίσως προσεγγίσουμε κάτι στη ζωή.
Αντί να φωνάξεις στον άλλο, αγκάλιασε τον. Αντί να τον μειώσεις, θαύμασε τον και πές του τι σου αρέσει σε αυτόν. Αντί να του τονίζεις τα λάθη του, τόνισε του τι αγαπάς σε αυτόν. Όλα μπορούν να γίνουν τόσο εύκολα γύρω μας και εμείς τα δυσκολεύουμε λόγω φόβου και εγωισμού.
Η αλλαγή είναι δύσκολη και απαιτεί χρόνο.Χρειάζεται πρώτα να σπάσεις τα δεσμά μέσα σου.Να αναλάβεις ευθύνες,να πάς κόντρα σε σένα. Να αγαπήσεις και να αποδεχτείς εσένα ωστέ μετέπειτα να δώσεις και στον άλλο.
Η αληθινή αρμονία αποκτιέται μόνο όταν συνειδητοποιείς πως δεν είσαι τίποτα περισσότερο από στάχτες και έπειτα μοιραστείς αυτή την ελευθερία με κάποιον αν αισθάνεται το ίδιο.
